1.6.

Otwarłam drzwi i zrzuciłam buty w przedpokoju. Nie było nikogo w domu, więc wbiegłam na piętro, aby zdjąć z siebie tam ubranie, zmyć makijaż i związać moje, gęste, blond włosy w koczek na czubku głowy, potem wzięłam krótki prysznic i ubrałam się w legginsy w czarno białe pasy i do tego dużą bluzę w kolorze błękitno-różowym. Kiedy byłam już gotowa, zeszłam na dół i z zamrażalnika wyciągnęłam pudełko lodów czekoladowych, po czym wyłożyłam się na kanapie i puściłam MTV, gdy nagle usłyszałam piosenkę.


You're never gonna love me, so what's the use?
What's the point in playing a game you're gonna lose?
What's the point in saying you love me like a friend?
What's the point in saying it's never gonna end?

* retrospekcja*

Spojrzałam na wszystkich, którzy siedzieli na krzesłach i patrzyli się na scenę. Przejechałam ręką, po sukience i wyszłam spokojnie na środek. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam śpiewać Lies. W połowie spojrzałam na Andreasa, jego spojrzenie mówiło wszystko, wiedział, że to do niego kierowałam piosenkę, kochałam go, chyba. Tylko był jeden problem. Jakę chyba też kochałam.

* kolejna retrospekcja *

- Hej, a ty czemu płaczesz ? - Andy podniósł mnie z ziemi.

- Wanker je-est na mnie zły - wychlipałam.

- Chcesz to z nim pogadam - ruszyliśmy do hotelu.

- Jasne, jakbyś mógł - otarłam łzy, wzdychając.

- Aha i Heaven, lepiej jakbyśmy się nie odzywali do siebie - rzucił, skręcając w stronę szatni i zostawiając mnie, stojącą w kompletnym osłupieniu.

* koniec retrospekcji*

Wyłączyłam ze złością telewizor. To, co było, już nie wróci i nie warto o tym pamiętać. Andreas postąpił, tak jak chciał i lepiej do tego nie wracać, po prostu nie warto. Przeszłość powinno się zostawić w spokoju i żyć teraźniejszością, bo przeszłości nie zmienimy, za to teraźniejszość zawsze można.

* miesiąc później *

- Hej mała spokojnie - mój brat mnie objął mocno, kiedy staliśmy na szpitalnym korytarzu. Wszyscy byli zdziwieni, przerażeni, zdruzgotanie wręcz. Nikt nie wierzył w to, co się stało. Płakałam już od blisko 4 godzin. Usłyszałam otwierane drzwi i z bloku operacyjnego wyjechali z NIM, leżącym na łóżku, nie wytrzymałam i po prostu osunęłam się w ramionach Andreasa. Jeszcze do tego dzisiaj rodzice powiadomili mnie o tym, że wyjeżdżamy do Norwegii i to już na stałe.

________________

poprawione 16.03.16
słów: 378

PS. Krótko, ale w Niedzielę pojawi się raczej siódemka :)
PS 2. Piszcie jak mam was informować, bo nie chce się wtryniać jak nie chcecie ;c
PS 3. Namieszam teraz kompletnie
PS 4. JEST ZAKŁADKA BOHATERKA :) ZAPRASZAM :)